ਕਛੂਆ ਔਰ ਖ਼ਰਗੋਸ਼

ਇਕ ਥਾ ਕਛੂਆ, ਇਕ ਥਾ ਖ਼ਰਗੋਸ਼, ਦੋਨੋਂ ਨੇ ਆਪਸ ਮੇਂ  ਦੌੜ ਕੀ ਸ਼ਰਤ ਲਗਾਈ। ਕੋਈ  ਕਛੂਏ ਸੇ ਪੂਛੇ ਕਿ ਤੂ ਨੇ ਕਿਉਂ ਲਗਾਈ? ਕਿਆ  ਸੋਚ ਕਰ ਲਗਾਈ? ਦੁਨੀਆ ਮੇਂ ਅਹਮਕੋਂ ਕੀ ਕਮੀ ਨਹੀਂ। ਇਕ ਢੂੰਡੋ  ਹਜ਼ਾਰ ਮਿਲਤੇ ਹੈਂ । ਤੈਅ ਇਹ ਹੂਆ ਕਿ ਦੋਨੋਂ ਮੇਂ ਸੇ ਜੋ ਨੀਮ ਕੇ ਟਿੱਲੇ ਤੱਕ ਪਹਿਲੇ ਪਹੁੰਚੇ ਵੋਹ ਮੀਰੀ ਸਮਝਾ ਜਾਏ। ਉਸੇ ਅਖ਼ਤਿਆਰ ਹੈ ਕਿ ਹਾਰਨੇ ਵਾਲੇ ਕੇ ਕਾਨ ਕਾਟ ਲੈ।

ਦੌੜ ਸ਼ੁਰੂ ਹੂਈ  ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਤੋ ਔਹ  ਜਾ ਵੋਹ ਜਾ। ਪਲਕ ਝਪਕਨੇ ਮੇਂ  ਖ਼ਾਸੀ ਦੂਰ ਨਿਕਲ ਗਿਆ। ਮੀਆਂ ਕਛੂਏ ਵਜ਼ਾਦਾਰੀ ਕੀ ਚਾਲ ਚਲਤੇ ਮੰਜ਼ਿਲ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਰਵਾਂ ਹੂਏ, ਥੋੜੀ ਦੂਰ ਪਹੁੰਚੇ ਤੋ ਸੋਚਾ ਬਹੁਤ ਚੱਲ ਲਏ ਅਬ ਆਰਾਮ ਭੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਏ। ਇਕ ਦਰਖ਼ਤ ਕੇ ਨੀਚੇ ਬੈਠ ਕਰ ਆਪਣੇ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਮਾਜ਼ੀ ਕੀ ਯਾਦੋਂ ਮੇਂ ਖੋ ਗਏ ਜਬ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਮੈਂ ਕਛੂਏ ਰਾਜ ਕੀਆ ਕਰਤੇ ਥੇ। ਸਾਇੰਸ ਔਰ ਫ਼ਨੂਨ ਲਤੀਫ਼ਾ  ਮੇਂ  ਭੀ ਉਨ ਕਾ ਬੜਾ ਨਾਮ ਥਾ। ਯੂੰ ਹੀ ਸੋਚਤੇ ਮੇਂ  ਆਂਖ ਲੱਗ ਗਈ । ਕਿਆ  ਦੇਖਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਖ਼ੁਦ ਤੋ ਤਖ਼ਤ ਸ਼ਾਹੀ ਪਰ ਬੈਠੇ ਹੈਂ। ਬਾਕੀ ਜ਼ਮੀਨੀ ਮਖ਼ਲੂਕ, ਸ਼ੇਰ ਚੀਤੇ, ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਆਦਮੀ ਵਗ਼ੈਰਾ ਹਾਥ ਬਾਂਧੇ ਖੜੇ ਹੈਂ ਯਾ  ਫ਼ਰਸ਼ੀ ਸਲਾਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹੈਂ। ਆਂਖ ਖੁੱਲੀ ਤੋ ਅਭੀ ਸੁਸਤੀ ਬਾਕੀ ਥੀ। ਬੋਲੇ ਅਭੀ ਕਿਆ ਜਲਦੀ ਹੈ ?
ਉਸ ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਕੇ ਬੱਚੇ ਕੀ ਕਿਆ  ਔਕਾਤ ਹੈ । ਮੈਂ ਭੀ ਕਿਤਨੇ ਅਜ਼ੀਮ ਵਿਰਸੇ ਕਾ ਮਾਲਿਕ ਹੂੰ? ਵਾਹ ਭਈ ਵਾਹ ਮੇਰੇ ਕਿਆ  ਕਹਿਨੇ।
ਜਾਨੇ  ਕਿਤਨਾ ਜ਼ਮਾਨਾ ਸੋਏ ਰਹੇ ਥੇ ਜਬ ਜੀ ਭਰ ਕੇ ਸੁਸਤਾ ਲੀਏ ਤੋ ਫਿਰ ਟਿੱਲੇ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਰਵਾਂ ਹੋਏ , ਵਹਾਂ ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਕੋ  ਨਾ ਪਾਇਆ ਬਹੁਤ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਏ। ਆਪਣੇ ਕੋ ਦਾਦ ਦੀ ਕਿ ਵਾਹ ਰੇ ਮਸਤਾਦੀ ਮੈਂ ਪਹਿਲੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਭਲਾ ਕੋਈ ਮੇਰਾ  ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰ ਸਕਤਾ ਹੈ?
ਇਤਨੇ ਮੇਂ  ਉਨ ਕੀ ਨਜ਼ਰ ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਕੇ ਇਕ ਪੱਲੇ ਪਰ ਪੜੀ ਜੋ ਟਿੱਲੇ ਕੇ ਦਾਮਨ ਮੇਂ  ਖੇਲ ਰਿਹਾ ਥਾ। ਕਛੂਏ ਨੇ ਕਿਹਾ ਏ ਬਰਖ਼ੁਰਦਾਰ ਤੋ ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਖ਼ਾਂ ਕੋ  ਜਾਨਤਾ ਹੈ?
ਖ਼ਰਗੋਸ਼ ਕੇ ਬੱਚੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਜੀ ਹਾਂ ਜਾਨਤਾ ਹੂੰ, ਮੇਰੇ ਅੱਬਾ ਹਜ਼ੂਰ ਥੇ। ਮਾਅਲੂਮ ਹੋਤਾ ਹੈ , ਆਪ ਹੈਂ ਵੋਹ ਕਛੂਏ ਮੀਆਂ ਜਿਨੋਂ  ਨੇ ਅੱਬਾ ਜਾਨ  ਸੇ ਸ਼ਰਤ ਲਗਾਈ ਥੀ । ਵੋਹ ਤੋ ਪਾਂਚ ਮਿੰਟ ਮੇਂ ਯਹਾਂ ਪਹੁੰਚ ਗਏ ਥੇ।
ਉਸ ਕੇ ਬਾਅਦ ਮੁਦਤੋਂ ਆਪ ਕਾ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਕਰਤੇ ਰਹੇ। ਆਖ਼ਿਰ ਇੰਤਕਾਲ ਕਰ ਗਏ। ਜਾਤੇ ਹੋਏ ਵਸੀਅਤ  ਕਰ ਗਏ ਥੇ ਕਿ ਕਛੂਏ ਮੀਆਂ ਆਏਂ ਤੋ ਉਨ ਕੇ ਕਾਨ  ਕਾਟ ਲੇਨਾ।
ਅਬ ਲਾਈਏ ਇਧਰ ਕਾਨ ।
ਕਛੂਏ ਨੇ ਫ਼ੋਰਨ  ਆਪਨੇ  ਕਾਨ  ਆਪਨੀ ਸਿਰੀ  ਖ਼ੋਲ ਕੇ ਅੰਦਰ ਕਰ ਲੇ। ਆਜ ਤੱਕ ਛੁਪਾਏ ਫਿਰਤਾ ਹੈ।