ਲਿਹਾਫ਼ (ਇਸਮਤ ਚੁਗ਼ਤਾਈ)

ਜਬ ਮੈਂ ਜਾੜੋਂ ਮੇਂ  ਲਿਹਾਫ਼ ਓੜ੍ਹਤੀ ਹੂੰ, ਤੋ ਪਾਸ ਕੀ ਦੀਵਾਰੋਂ  ਪਰ ਇਸ ਕੀ ਪਰਛਾਈਂ ਹਾਥੀ ਕੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਝੂਮਤੀ ਹੋਈ ਮਾਅਲੂਮ ਹੋਤੀ ਹੈ। ਔਰ ਇਕ ਦੱਮ ਸੇ ਮੇਰਾ ਦਿਮਾਗ਼ ਬੀਤੀ ਹੋਈ ਦੁਨੀਆ ਕੇ ਪਰਦੋਂ ਮੇਂ  ਦੌੜਨੇ ਭਾਗਨੇ ਲਗਤਾ ਹੈ। ਨਾ ਜਾਨੇ  ਕਿਆ ਕੋ ਛ ਯਾਦ ਆਨੇ ਲਗਤਾ ਹੈ।
ਮੁਆਫ਼ ਕੀਜੀਏਗਾ, ਮੈਂ ਆਪ ਕੋ ਖ਼ੁਦ ਆਪਣੇ ਲਿਹਾਫ਼ ਕਾ ਰੋਮਾਂਸ  ਅੰਗੇਜ਼ ਜ਼ਿਕਰ ਬਤਾਨੇ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਹੀ ਹੂੰ। ਨਾ ਲਿਹਾਫ਼ ਸੇ ਕਿਸੀ ਕਿਸਮ ਕਾ ਰੋਮਾਂਸ  ਜੋੜਾ ਹੀ ਜਾ ਸਕਤਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਖ਼ਿਆਲ ਮੇਂ  ਕੰਬਲ ਆਰਾਮਦੇਹ  ਸਹੀ, ਮਗਰ ਉਸ ਕੀ ਪਰਛਾਈਂ ਇਤਨੀ ਭਿਆਨਕ ਨਹੀਂ ਹੋਤੀ ਜਿਤਨੀ.... ਜਬ ਲਿਹਾਫ਼ ਕੀ ਪਰਛਾਈਂ ਦੀਵਾਰ ਪਰ ਡਗਮਗਾ ਰਹੀ ਹੋ। ਯੇ ਤਬ ਕਾ ਜ਼ਿਕਰ ਹੈ ਜਬ ਮੈਂ ਛੋਟੀ ਸੀ ਥੀ ਔਰ ਦਿਨ ਭਰ ਭਾਈਉਂ ਔਰ ਉਨ ਕੇ ਦੋਸਤੋਂ ਕੇ ਸਾਥ ਮਾਰਕੋ ਟਾਈ ਮੇਂ  ਗੁਜ਼ਾਰ ਦੀਆ ਕਰਤੀ ਥੀ। ਕਭੀ ਕਭੀ ਮੁਝੇ ਖ਼ਿਆਲ ਆਤਾ ਕਿ  ਮੈਂ ਕੰਮ ਬਖ਼ਤ ਇਤਨੀ ਲੜਾਕਾ ਕਿਉਂ ਹੂੰ। ਇਸ ਉਮਰ ਮੇਂ  ਜਬ ਕਿ ਮੇਰੀ ਔਰ ਬਹਨੇਂ ਆਸ਼ਿਕ ਜਮਾ ਕਰ ਰਹੀ ਥੀਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਰਾਏ ਹਰ ਲੜਕੇ ਔਰ ਲੜਕੀ ਸੇ ਜੂਤਿਮ  ਬੇਜ਼ਾਰ ਮੇਂ  ਮਸ਼ਗ਼ੂਲ ਥੀ।

ਯਹੀ ਵਜ੍ਹਾ ਥੀ ਕਿ ਅੰਮਾਂ ਜਬ ਆਗਰਾ ਜਾਣੇ ਲੱਗੀਂ, ਤੋ ਹਫ਼ਤਾ ਭਰ ਕੇ ਲੀਏ ਮੁਝੇ ਅਪਣੀ ਮੂੰਹ ਬੋਲੀ ਬਹਿਨ  ਕੇ ਪਾਸ ਛੋੜ ਗਈਂ। ਉਨ ਕੇ ਯਹਾਂ ਅੰਮਾਂ ਖ਼ੂਬ ਜਾਨਤੀ ਥੀ ਕਿ ਚੂਹੇ ਕਾ ਬੱਚਾ ਭੀ ਨਹੀਂ , ਔਰ ਮੈਂ ਕਿਸੀ ਸੇ ਲੜ ਭਿੜ ਨਾ ਸਕੂੰਗੀ। ਸਜ਼ਾ ਤੋ ਖ਼ੂਬ ਥੀ! ਹਾਂ ਤੋ ਅੰਮਾਂ ਮੁਝੇ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕੇ ਪਾਸ ਛੋੜ ਗਈਂ। ਵਹੀ ਬੇਗਮ ਜਾਨ ਜਿਨ  ਕਾ ਲਿਹਾਫ਼ ਅਬ ਤੱਕ ਮੇਰੇ ਜ਼ਿਹਨ ਮੇਂ  ਗਰਮ ਲੋਹੇ ਕੇ ਦਾਗ਼ ਕੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਹਿਫ਼ੂਜ਼ ਹੈ। ਯੇ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਥੀਂ ਜਿਨ ਕੇ  ਗ਼ਰੀਬ ਮਾਂ ਬਾਪ ਨੇ ਨਵਾਬ ਸਾਹਿਬ ਕੋ  ਇਸੀ ਲੀਏ ਦਾਮਾਦ ਬਨਾ ਲੀਆ ਕਿ ਵੋਹ ਪੱਕੀ ਉਮਰ ਕੇ ਥੇ   ਮਗਰ ਥੇ ਨਿਹਾਇਤ ਨੇਕ ਕੋਈ ਰੰਡੀ ਬਾਜ਼ਾਰੀ ਔਰਤ ਉਨ ਕੇ ਯਹਾਂ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਈ। ਖ਼ੁਦ ਹਾਜੀ ਥੇ, ਔਰ ਬਹਤੋਂ ਕੋ  ਹੱਜ ਕਰਾ ਚੁੱਕੇ ਥੇ। ਮਗਰ ਉਨਹੇਂ ਏਕ ਅਜੀਬੋ ਗ਼ਰੀਬ ਸ਼ੌਕ ਥਾ। ਲੋਗੋਂ ਕੋ  ਕਬੂਤਰ ਪਾਲਣੇ ਕਾ ਸ਼ੌਕ ਹੋਤਾ ਹੈ, ਬਟੇਰੇ ਲੜਾਤੇ ਹੈਂ, ਮੁਰਗ਼ ਬਾਜ਼ੀ ਕਰਤੇ ਹੈਂ। ਇਸ ਕਿਸਮ ਕੇ ਵਾਹੀਆਤ ਖੇਲੋਂ ਸੇ ਨਵਾਬ ਸਾਹਿਬ ਕੋ  ਨਫ਼ਰਤ ਥੀ। ਉਨ ਕੇ ਯਹਾਂ ਤੋ ਬੱਸ ਤਾਲਿਬ ਇਲਮ ਰਹਿਤੇ ਥੇ। ਨੌਜਵਾਨ ਗੋਰੇ ਗੋਰੇ ਪਤਲੀ ਕਮਰੋਂ ਕੇ ਲੜਕੇਜਿਨ ਕਾ ਖ਼ਰਚ ਵੋਹ ਖ਼ੁਦ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕਰਤੇ ਥੇ।

ਮਗਰ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਸੇ ਸ਼ਾਦੀ ਕਰ ਕੇ ਤੋ ਵੋਹ ਉਨਹੇਂ  ਕੋ ਲ ਸਾਜੋ ਸਾਮਾਨ ਕੇ ਸਾਥ ਹੀ ਘਰ ਮੇਂ  ਰੱਖ ਕਰ ਭੂਲ ਗਏ। ਔਰ ਵੋਹ ਬੇ ਚਾਰੀ ਦੁਬੱਲੀ ਪਤਲੀ ਨਾਜ਼ੁਕ ਸੀ ਬੇਗਮ ਤਨਹਾਈ ਕੇ ਗ਼ਮ ਮੇਂ  ਘੁਲਨੇ ਲੱਗੀ।

ਨਾ ਜਾਨੇ  ਉਨ ਕੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਹਾਂ ਸੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਤੀ ਹੈ। ਵਹਾਂ ਸੇ ਜਬ ਵੋਹ ਪੈਦਾ ਹੋਣੇ  ਕੀ ਗ਼ਲਤੀ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਥੀ, ਯਾ ਵਹਾਂ ਸੇ ਜਬ ਵੋਹ ਇਕ ਨਵਾਬ ਬੇਗਮ ਬਨ  ਕਰ ਆਈਂ ਔਰ ਛੱਪਰ ਖੱਟ ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਗੁਜ਼ਾਰਨੇ ਲੱਗੀਂ। ਯਾ ਜਬ ਸੇ ਨਵਾਬ ਸਾਹਿਬ ਕੇ ਯਹਾਂ ਲੜਕੋਂ ਕਾ ਜ਼ੋਰ ਬੰਧਾ, ਉਨ ਕੇ ਲੀਏ ਮਰਗ਼ਨ ਹਲਵੇ ਔਰ ਲਜ਼ੀਜ਼ ਖਾਨੇ ਜਾਨੇ  ਲੱਗੇ ਔਰ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਦਿਵਾਨ ਖ਼ਾਨੇ ਕੇ ਦਰਜ਼ੋਂ ਮੇਂ ਸੇ ਉਨ ਲਚਕਤੀ ਕਮਰੋਂ ਵਾਲੇ ਲੜਕੋਂ ਕੀ ਚੁਸਤ ਪਿੰਡਲੀਆਂ ਔਰ ਮਾਤਰ ਬਾਰੀਕ ਸ਼ਬਨਮ ਕੇ ਕੋ ਰਤੇ ਦੇਖ ਦੇਖ ਕਰ ਅੰਗਾਰੋਂ ਪਰ ਲੋਟਨੇ ਲੱਗੀ।

ਯਾ ਜਬ ਸੇ , ਜਬ ਵੋਹ ਮਨਤੋਂ ਮਰਾਦੋਂ ਸੇ ਹਾਰ ਗਈ, ਚਿਲੇ ਬੰਧੇ ਔਰ ਟੋਟਕੇ ਔਰ ਰਾਤੋਂ ਕੀ ਵਜ਼ੀਫ਼ਾ ਖ਼ਵਾਨੀ ਭੀ ਚਿੱਤ ਹੋ ਗਈ। ਕਹੀਂ ਪੱਥਰ ਮੇਂ  ਜੋਂਕ ਲਗਤੀ ਹੈ ਨਵਾਬ ਸਾਹਿਬ ਅਪਣੀ ਜਗ੍ਹਾ ਸੇ ਟੱਸ ਸੇ ਮੱਸ ਨਾ ਹੋਏ। ਫਿਰ ਬੇਗਮ ਜਾਨ ਕਾ ਦਿਲ ਟੂਟ ਗਿਆ, ਔਰ ਵੋਹ ਇਲਮ ਕੀ ਤਰਫ਼ ਮੁਤੱਵਜਾ ਹੂਈਂ। ਲੇਕਿਨ ਯਹਾਂ ਭੀ ਇਨ੍ਹੀਂ ਕੋ ਛ ਨਾ ਮਿਲਾ। ਇਸ਼ਕੀਆ ਨਾਵਲ ਔਰ ਜਜ਼ਬਾਤੀ ਅਸ਼ਿਆਰ ਪੜ੍ਹ ਕਰ ਔਰ ਭੀ ਪਸਤੀ ਛਾ ਗਈ। ਰਾਤ ਕੀ ਨੀਂਦ ਭੀ ਹਾਥ ਸੇ ਗਈ। ਔਰ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਜੀ ਜਾਨ ਛੋੜ ਕਰ ਬਿਲਕੋ ਲ ਹੀ ਯਾਸੋ  ਹਸਰਤ ਕੀ ਪੋਟ ਬਨ  ਗਈ। ਚੁੱਲ੍ਹੇ ਮੇਂ  ਡਾਲਾ ਐਸਾ ਕੱਪੜਾ ਲਤਾ। ਕੱਪੜਾ ਪਹਿਨਾ ਜਾਤਾ ਹੈ, ਕਿਸੀ ਪਰ ਰੋਅਬ ਗਾਂਠਨੇ ਕੇ ਲੀਏ । ਅਬ ਨਾ ਤੋ ਨਵਾਬ ਸਾਹਿਬ ਕੋ  ਫ਼ੁਰਸਤ ਕਿ ਸ਼ਬਨਮੀ ਕੋ ਰਤੋਂ ਕੋ  ਛੋੜ ਕਰ ਜ਼ਰਾ ਇਧਰ ਤੱਵਜਾ ਕਰੇਂ , ਔਰ ਨਾ ਵੋਹ ਉਨਹੇਂ  ਆਨੇ ਜਾਨੇ  ਦੇਤੇ ਜਬ ਸੇ ਬੇਗਮ ਜਾਨ ਬਿਆਹ ਕਰ ਆਈ ਥੀਂ ਰਿਸ਼ਤਾ ਦਾਰ ਆਕਰ ਮਹੀਨੋਂ ਰਹਿਤੇ ਔਰ ਚਲੇ ਜਾਤੇ। ਮਗਰ ਵੋਹ ਬੇ ਚਾਰੀ ਕੈਦ ਕੀ ਕੈਦ ਰਹਤੀਂ।



ਉਨ ਰਿਸ਼ਤਾ ਦਾਰੋਂ ਕੋ  ਦੇਖ ਕਰ ਔਰ ਭੀ ਉਨ ਕਾ ਖ਼ੂਨ ਜਲਤਾ ਥਾ ਕਿ ਸਬ ਕੇ ਸਬ ਮਜ਼ੇ ਸੇ ਮਾਲ ਉੜਾਨੇ , ਉਮਦਾ ਘੀ ਨਿਗਲਨੇ, ਜਾੜੋਂ ਕਾ ਸਾਜੋ ਸਾਮਾਨ ਬਨਵਾਨੇ ਆਨ ਮਰਤੇ, ਔਰ ਵਹ ਬਾਵਜੂਦ ਨਈ ਰੂਈ ਕੇ ਲਿਹਾਫ਼ ਕੇ ਬੜੀ ਸਰਦੀ ਮੇਂ  ਅਕੜਾ ਕਰਤੀਂ । ਹਰ ਕਰਵਟ ਪਰ ਲਿਹਾਫ਼ ਨਈ ਨਈ ਸੂਰਤੇਂ ਬਨਾ  ਕਰ ਦੀਵਾਰ ਪਰ ਸਾਇਆ ਡਾਲਤਾ। ਮਗਰ ਕੋਈ ਭੀ ਸਾਇਆ ਐਸਾ ਨਾ ਥਾ ਜੋ ਉਨਹੇਂ  ਜ਼ਿੰਦਾ ਰੱਖਨੇ  ਕੇ ਲੀਏ ਕਾਫ਼ੀ ਹੋ। ਮਗਰ ਕਿਉਂ ਜੀਏ ਫਿਰ ਕੋਈ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ! ਜਾਨ  ਕੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਜੋ ਥੀ, ਜੀਨਾ  ਬਦਾ ਥਾ ਨਸੀਬੋਂ ਮੇਂ  , ਵੋਹ ਫਿਰ ਜੀਨੇ ਲੱਗੀਂ, ਔਰ ਖ਼ੂਬ ਜੀਂ!

ਰਬੋ ਨੇ ਉਨਹੇਂ  ਨੀਚੇ ਗਿਰਤੇ ਗਿਰਤੇ ਸੰਭਾਲ ਲਿਆ। ਚੁੱਪ ਪੱਟ ਦੇਖਤੇ ਦੇਖਤੇ ਉਨ ਕਾ ਸੂਖਾ ਜਿਸਮ ਹਰਾ ਹੋਨਾ  ਸ਼ੁਰੂ ਹੂਆ । ਗਾਲ ਚਮਕ ਉੱਠੇ ਔਰ ਹੁਸਨ ਫੂਟ ਨਿਕਲਾ। ਏਕ ਅਜੀਬੋ ਗ਼ਰੀਬ ਤੇਲ ਕੀ ਮਾਲਿਸ਼ ਸੇ ਬੇਗਮ ਜਾਨ ਮੇਂ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ ਝਲਕ ਆਈ। ਮੁਆਫ਼ ਕੀਜੇ , ਇਸ ਤੇਲ ਕਾ ਨੁਸਖ਼ਾ ਆਪ ਕੋ ਬਿਹਤਰੀਨ ਸੇ ਬਿਹਤਰੀਨ ਰਸਾਲਾ ਮੇਂ ਭੀ ਨਾ ਮਿਲੇਗਾ।
ਜਬ ਮੈਂ ਨੇ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕੋ  ਦੇਖਾ ਤੋ ਓਹ ਚਾਲੀਸ ਬੀਆਲੀਸ ਕੀ ਹੋਂਗੀ। ਉਫ਼ ਕਿਸ ਸ਼ਾਨ ਸੇ ਵੋਹ ਮਸਨਦ ਪਰ ਨੀਮ ਦਰਾਜ਼ ਥੀਂ। ਔਰ ਰਬੋ ਉਨ ਕੀ ਪਿੱਠ ਸੇ ਲੱਗੀ ਕਮਰ ਦਬਾ ਰਹੀ ਥੀ। ਇਕ ਉਦੇ ਰੰਗ ਕਾ ਦੁਸ਼ਾਲਾ ਉਨ ਕੇ ਪੈਰੋਂ ਪਰ ਪੜਾ ਥਾ। ਔਰ ਵੋਹ ਮਹਾਰਾਨੀ ਕੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਮਾਅਲੂਮ ਹੋ ਰਹੀ ਥੀਂ। ਮੁਝੇ ਉਨ ਕੀ ਸ਼ਕਲ ਬੇ ਇੰਤਹਾ ਪਸੰਦ ਥੀ। ਮੇਰਾ ਜੀ ਚਾਹਤਾ ਥਾ, ਘੰਟੋਂ ਬਿਲਕੋ ਲ ਪਾਸ ਸੇ ਉਨ ਕੀ ਸੂਰਤ ਦੇਖਾ ਕਰੂੰ । ਉਨ ਕੀ ਰੰਗਤ ਬਿਲਕੋ ਲ ਸਫ਼ੈਦ ਥੀ। ਨਾਮ ਕੋ  ਸੁਰਖ਼ੀ ਕਾ ਜ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਔਰ ਬਾਲ ਸਿਆਹ ਔਰ ਤੇਲ ਮੇਂ  ਡੂਬੇ ਰਹਿਤੇ ਥੇ। ਮੈਂ ਨੇ ਆਜ ਤੱਕ ਉਨ ਕੀ ਮਾਂਗ ਹੀ ਬਿਗੜੀ ਨਾ ਦੇਖੀ। ਮਜਾਲ ਹੈ ਜੋ ਇਕ ਬਾਲ ਇੱਧਰ ਉੱਧਰ ਹੋ ਜਾਏ। ਉਨ ਕੀ ਆਂਖੇਂ ਕਾਲੀ ਥੀਂ ਔਰ ਅਬਰੂ ਪਰ ਕੇ ਜ਼ਾਇਦ ਬਾਲ ਅਲਿਹਦਾ ਕਰ ਦੇਨੇ ਸੇ ਕਮਾਨੇਂ ਸੀ ਕੱਛੀ ਰਹਤੀ ਥੀਂ। ਆਂਖੇਂ ਜ਼ਰਾ ਤਨੀ  ਹੂਈ ਰਹਤੀ ਥੀਂ। ਭਾਰੀ ਭਾਰੀ ਫੂਲੇ ਪਪੋਟੇ ਮੋਟੀ ਮੋਟੀ ਆਂਖੇਂ। ਸਬ ਸੇ ਜਿਆਦਾ ਜੋ ਉਨ ਕੇ ਚਿਹਰੇ ਪਰ ਹੈਰਤ ਅੰਗੇਜ਼ ਜਾਜ਼ਬੇਤਨਜ਼ਰ ਚੀਜ਼ ਥੀ, ਵੋਹ ਉਨ ਕੇ ਹੋਂਟ ਥੇ। ਅਮੂਮਨ ਵੋਹ ਸੁਰਖ਼ੀ ਸੇ ਰੰਗੇ ਰਹਿਤੇ ਥੇ। ਉਪਰ ਕੇ ਹੋਂਟੋਂ ਪਰ ਹਲਕੀ ਹਲਕੀ ਮੂੰਛੇਂ ਸੀ ਥੀਂ , ਔਰ ਕਨਪਟੀਉਂ ਪਰ ਲੰਬੇ ਲੰਬੇ ਬਾਲ ਕਭੀ ਕਭੀ ਉਨ ਕਾ ਚਿਹਰਾ ਦੇਖਤੇ ਦੇਖਤੇ ਅਜੀਬ ਸਾ ਲੱਗਨੇ ਲਗਤਾ ਥਾ। ਕੰਮ ਉਮਰ ਲੜਕੋਂ ਜੈਸਾ!....

ਉਨ ਕੇ ਜਿਸਮ ਕੀ ਜਿਲਦ ਭੀ ਸਫ਼ੈਦ ਔਰ ਚਿਕਨੀ ਥੀ। ਮਾਅਲੂਮ ਹੋਤਾ ਥਾ, ਕਿਸੀ ਨੇ ਕਿਸ ਕਰ ਟਾਂਕੇ ਲੱਗਾ ਦੀਏ ਹੋਂ । ਅਮੂਮਨ ਵੋਹ ਅਪਣੀ ਪਿੰਡਲੀਆਂ ਖੁਜਾਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਖੋਲਤੀਂ , ਤੋ ਮੈਂ ਚੁਪਕੇ ਚੁਪਕੇ ਉਨ ਕੀ ਚਮਕ ਦੇਖਾ ਕਰਤੀ। ਉਨ ਕਾ ਕੱਦ ਬਹੁਤ ਲੰਬਾ ਥਾ। ਔਰ ਫਿਰ ਗੋਸ਼ਤ ਹੋਨੇ  ਕੀ ਵਜ੍ਹਾ ਸੇ ਵੋਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਲੰਬੀ ਚੌੜੀ ਮਾਅਲੂਮ ਹੋਤੀ ਥੀਂ।ਲੇਕਿਨ ਬਹੁਤ ਮਤਨਾਸਬ ਔਰ ਢਲਾ ਹੂਆ ਜਿਸਮ ਥਾ। ਬੜੇ ਬੜੇ ਚਿਕਨੇ ਔਰ ਸਫ਼ੈਦ ਹਾਥ ਔਰ ਸੁਡੌਲ ਕਮਰ, ਤੋ ਰਬੋ ਉਨ ਕੀ ਪੀਠ ਖੁਜਾਇਆ ਕਰਤੀ ਥੀ। ਯਾਨੀ ਘੰਟੋਂ ਉਨ ਕੀ ਪਿੱਠ ਖੁਜਾਤੀ।ਪਿੱਠ ਖੁਜਵਾਨਾ ਭੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕੀ ਜ਼ੁਰੂਰੀਆਤ ਮੇਂ ਸੇ ਥਾ।ਬਲਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਜ਼ਰੂਰਤ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਸੇ ਭੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ।

ਰਬੋ ਕੋ  ਘਰ ਕਾ ਔਰ ਕੋਈ ਕਾਮ ਨਾ ਥਾ ਬੱਸ ਵੋਹ ਸਾਰੇ ਵਕਤ ਉਨ ਕੇ ਛੱਪਰ ਖੱਟ ਪਰ ਚੜ੍ਹੀ ਕਭੀ ਪੈਰ, ਕਭੀ ਸਿਰ ਔਰ ਕਭੀ ਜਿਸਮ ਕੇ ਦੂਸਰੇ ਹਿੱਸੇ ਕੋ  ਦਬਾਇਆ ਕਰਤੀ ਥੀ। ਕਭੀ ਤੋ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਹੋਲ ਉਠਤਾ ਥਾ ਜਬ ਦੇਖੋ ਰਬੋ ਕੋ ਛ ਨਾ ਕੋ ਛ ਦਬਾ ਰਹੀ ਹੈ, ਯਾ ਮਾਲਿਸ਼ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਕੋਈ ਦੂਸਰਾ ਹੋਤਾ ਤੋ ਨਾ ਜਾਣੇ ਕਿਆ ਹੋਤਾ। ਮੈਂ ਅਪਨਾ ਕਹਿਤੀ ਹੂੰ, ਕੋਈ ਇਤਨਾ ਛੂਏ ਭੀ ਤੋ ਮੇਰਾ ਜਿਸਮ ਸੜ ਗਲ ਕੇ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਜਾਏ।
ਔਰ ਫਿਰ ਯੇ ਰੋਜ਼ ਰੋਜ਼ ਕੀ ਮਾਲਿਸ਼ ਕਾਫ਼ੀ ਨਹੀਂ ਥੀ। ਜਿਸ ਰੋਜ਼ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਨਹਾਤੀਂ। ਯਾ ਅੱਲ੍ਹਾ ਬੱਸ ਦੋ ਘੰਟਾ ਪਹਿਲੇ ਸੇ ਤੇਲ ਔਰ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂਦਾਰ ਅਬਟਨੋਂ ਕੀ ਮਾਲਿਸ਼ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਜਾਤੀ ਔਰ ਇਤਨੀ ਹੋਤੀ ਕਿ ਮੇਰਾ ਤੋ ਤਖ਼ਈਅਲ ਸੇ ਹੀ ਦਿਲ ਟੂਟ ਜਾਤਾ। ਕਮਰਾ ਕੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਅੰਗੀਠੀਆਂ ਸਲਗਤੀਂ ਔਰ ਚਲਤਾ ਮਾਲਿਸ਼ ਕਾ ਦੌਰ। ਔਰ ਅਮੂਮਨ ਸਿਰਫ਼ ਰਬੋ ਹੀ ਰਹਿਤੀ। ਬਾਕੀ ਕੀ ਨੌਕਰਾਨੀਆਂ ਬੜਬੜਾਤੀ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਪਰ ਸੇ ਹੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਕੀ ਚੀਜ਼ੇਂ ਦੇਤੀ ਜਾਤੀਂ ।
ਬਾਤ ਯੇ ਭੀ ਥੀ ਕਿ ਬੇਗਮ ਜਾਨ ਕੋ  ਖੁਜਲੀ ਕਾ ਮਰਜ਼ ਥਾ। ਬੇ ਚਾਰੀ ਕੋ  ਐਸੀ ਖੁਜਲੀ ਹੋਤੀ ਥੀ ਔਰ ਹਜ਼ਾਰੋਂ ਤੇਲ ਔਰ ਅਬਟਨ ਮਲੇ ਜਾਤੇ ਥੇ ਮਗਰ ਖੁਜਲੀ ਥੀ ਕਿ ਕਾਇਮ। ਡਾਕਟਰ ਹਕੀਮ ਕਹਿਤੇ ਕੋ ਛ ਭੀ ਨਹੀਂ। ਜਿਸਮ ਸਾਫ਼ ਚੱਟ ਪੜਾ ਹੈ। ਹਾਂ ਕੋਈ ਜਿਲਦ ਅੰਦਰ ਬਿਮਾਰੀ ਹੋ ਤੋ ਖ਼ੈਰ। ਨਹੀਂ ਭਈ ਯੇ ਡਾਕਟਰ ਤੋ ਮੋਏ ਹੈਂ ਪਾਗਲ। ਕੋਈ ਆਪ ਕੇ ਦਸ਼ਮਨੋਂ ਕੋ  ਮਰਜ਼ ਹੈ। ਅੱਲ੍ਹਾ ਰੱਖੇ ਖ਼ੂਨ ਮੇਂ ਗਰਮੀ ਹੈ। ਰਬੋ ਮੁਸਕਰਾ ਕਰ ਕਹਿਤੀ, ਔਰ ਮਹੀਨ ਮਹੀਨ ਨਜ਼ਰੋਂ ਸੇ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕੋ  ਘੂਰਤੀ। ਉਹ ਯੇ ਰਬੋ.... ਜਿਤਨੀ ਯੇ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਗੋਰੀ, ਉਤਨੀ ਹੀ ਯੇ ਕਾਲੀ ਥੀ। ਜਿਤਨੀ ਯੇ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਸਫ਼ੈਦ ਥੀਂ, ਉਤਨੀ ਹੀ ਯੇ ਸੁਰਖ਼। ਬੱਸ ਜੈਸੇ ਤਪਾ ਹੂਆ  ਲੋਹਾ। ਹਲਕੇ ਹਲਕੇ ਚੇਚਕ ਕੇ ਦਾਗ਼। ਗਠਾ ਹੂਆ ਠੋਸ ਜਿਸਮ।



ਫੁਰਤੀਲੇ ਛੋਟੇ ਛੋਟੇ ਹਾਥ, ਕਸੀ ਹੂਈ ਛੋਟੀ ਸੀ ਤੁੰਦ। ਬੜੇ ਬੜੇ ਫੁੱਲੇ ਹੋਏ ਹੋਂਟ, ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨਮੀ ਮੈਂ ਡੂਬੇ ਰਹਿਤੇ, ਔਰ ਜਿਸਮ ਮੇਂ  ਅਜੀਬ ਘਬਰਾਨੇ ਵਾਲੀ ਬੋ ਕੇ ਸ਼ਰਾਰੇ ਨਿਕਲਤੇ ਰਹਤੇ ਥੇ, ਔਰ ਯੇ ਨਥਨੇ ਥੇ ਫੂਲੇ ਹੂਏ , ਹਾਥ ਕਿਸ ਕਦਰ ਫੁਰਤੀਲੇ ਥੇ, ਅਭੀ ਕਮਰ ਪਰ, ਤੋ ਵੋਹ ਲੀਜੇ  ਫਿਸਲ ਕਰ ਗਏ ਕੂਲ੍ਹੋਂ ਪਰ, ਵਹਾਂ ਰਪਟੇ ਰਾਨੋਂ ਪਰ ਔਰ ਫਿਰ ਦੌੜੇ ਟਖ਼ਨੋਂ ਕੀ ਤਰਫ਼। ਮੈਂ ਤੋ ਜਬ ਭੀ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕੇ ਪਾਸ ਬੈਠਤੀ ਯਹੀ ਦੇਖਤੀ ਕਿ ਅਬ ਉਸ ਕੇ ਹਾਥ ਕਹਾਂ ਹੈਂ ਔਰ ਕਿਆ ਕਰ ਰਹੇ ਹੈਂ।

ਗਰਮੀ ਜਾੜੇ ਬੇਗਮ ਜਾਨ ਹੈਦਰਾਬਾਦੀ ਜਾਲੀ ਕਾਰਗੇ ਕੇ ਕੋ ਰਤੇ ਪਹਨਤੇਂ। ਗਹਿਰੇ ਰੰਗ ਕੇ ਪਾਜਾਮੇ ਔਰ ਸਫ਼ੈਦ ਝਾਗ ਸੇ ਕੋ ਰਤੇ ਔਰ ਪੰਖਾ ਭੀ ਚਲਤਾ ਹੋ। ਫਿਰ ਵੋਹ ਹਲਕੀ ਦਲਾਈ ਜ਼ਰੂਰ ਜਿਸਮ ਪਰ ਢਕੇ ਰਹਤੀ ਥੀਂ।

ਉਨਹੇਂ ਜਾੜਾ ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਥਾ। ਜਾੜੇ ਮੇਂ  ਮੁਝੇ ਉਨ ਕੇ ਯਹਾਂ ਅਛਾ ਮਾਲੂਮ ਹੋਤਾ। ਵੋਹ ਹਿਲਤੀ ਜੁਲਤੀ ਬਹੁਤ ਕਮ ਥੀਂ। ਕਾਲੀਨ ਪਰ ਲੇਟੀ ਹੈਂ। ਪਿੱਠ ਖੁਜ ਰਹੀ ਹੈ। ਖ਼ੁਸ਼ਕ ਮੇਵੇ ਚਬਾ ਰਹੀ ਹੈਂ ਔਰ ਬੱਸ। ਰਬੋ ਸੇ ਦੂਸਰੀ ਸਾਰੀ ਨੌਕਰਾਨੀਆਂ ਖ਼ਾਰ ਖਾਤੀ ਥੀਂ। ਚੁੜੇਲ ਬੇਗਮ ਜਾਨ ਕੇ ਸਾਥ ਖਾਤੀ, ਸਾਥ ਉਠੱਤੀ ਬੈਠਤੀ ਔਰ ਮਾਸ਼ਾਇਆਲਲਾ ਸਾਥ ਹੀ ਸੋਤੀ ਥੀ। ਰਬੋ ਔਰ ਬੇਗਮ ਜਾਨ ਆਮ ਜਲਸੋਂ  ਔਰ ਮਜਮਾਓਂ ਕੀ ਦਿਲਚਸਪ ਗੁਫ਼ਤਗੂ ਕਾ ਮੋਜ਼ੂਅ ਥੀਂ। ਜਹਾਂ ਉਨ ਦੋਨੋਂ ਕਾ ਜ਼ਿਕਰ ਆਇਆ, ਔਰ ਕਹਿਕਹੇ ਉੱਠੇ। ਯੇ ਲੋਗ ਨਾ ਜਾਨੇ  ਕਿਆ ਕਿਆ ਚਟਕੇ ਗ਼ਰੀਬ ਪਰ ਉੜਾਤੇ। ਮਗਰ ਵੋਹ ਦੁਨੀਆ ਮੇਂ  ਕਿਸੀ ਸੇ ਮਿਲਤੀ ਨਾ ਥੀਂ। ਵਹਾਂ ਤੋ ਬੱਸ ਵੋਹ ਥੀਂ ਔਰ ਉਨ ਕੀ ਖੁਜਲੀ।

ਮੈਂਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸ ਵਕਤ ਮੈਂ ਕਾਫ਼ੀ ਛੋਟੀ ਥੀ, ਔਰ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਪਰ ਫ਼ਿਦਾ। ਵੋਹ ਮੁਝੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪਿਆਰ ਕਰਤੀ ਥੀਂ। ਇਤਫ਼ਾਕ ਸੇ ਉਮਾਂ ਆਗਰੇ ਗਈਂ । ਇਨ੍ਹੀਂ ਮਾਅਲੂਮ ਥਾ ਕਿ ਅਕੇਲੇ ਘਰ ਮੇਂ  ਭਾਈਉਂ ਸੇ ਮਾਰ ਕੋ ਟਾਈ ਹੋਗੀ। ਮਾਰੀ ਮਾਰੀ ਫਰੋਂਗੀ। ਇਸ ਲੀਏ ਵੋਹ ਹਫ਼ਤਾ ਭਰ ਕੇ ਲਏ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕੇ ਪਾਸ ਛੋੜ ਗਈ। ਮੈਂ ਭੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਔਰ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਭੀ ਖ਼ੁਸ਼। ਆਖ਼ਿਰ ਕੋ  ਉਮਾਂ ਕੀ ਭਾਭੀ ਬਨੀ  ਹੂਈ ਥੀਂ।

ਸਵਾਲ ਯੇ ਉੱਠਾ ਕਿ ਮੈਂ ਸੋਊਂ ਕਹਾਂ? ਕੋ ਦਰਤੀ ਤੌਰ ਪਰ ਬੇਗਮ ਜਾਨ ਕੇ ਕਮਰੇ ਮੇਂ। ਲਹਿਜ਼ਾ ਮੇਰੇ ਲੀਏ ਭੀ ਉਨ ਕੇ ਛੱਪਰ ਖੱਟ ਸੇ ਲੱਗਾ ਕਰ ਛੋਟੀ ਸੀ ਪਲੰਘੜੀ ਡਾਲ ਦੀ ਗਈ। ਜਿਸ ਗਿਆਰਾ ਬਜੇ ਤੱਕ ਤੋ ਬਾਤੀਂ ਕਰਤੇ ਰਹੇ, ਮੈਂ ਔਰ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਤਾਸ਼ ਖੇਲਤੇ ਰਹੇ ਔਰ ਫਿਰ ਮੈਂ ਸੋਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਆਪਣੇ ਪਲੰਘ ਪਰ ਚਲੀ ਗਈ, ਔਰ ਜਬ ਮੈਂ ਸੋਈ ਤੋ ਰਬੋ ਵੈਸੇ ਹੀ ਬੈਠੀ ਉਨ ਕੀ ਪਿੱਠ ਖੁਜਾ ਰਹੀ ਥੀ। “ਭੰਗਨ ਕਹੀਂ ਕੀ।” ਮੈਂ ਨੇ ਸੋਚਾ। ਰਾਤ ਕੋ  ਮੇਰੀ ਇਕ ਦੱਮ ਸੇ ਆਂਖ ਖੁੱਲੀ ਤੋ ਮੁਝੇ ਅਜੀਬ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਾ ਡਰ ਲੱਗਨੇ  ਲੱਗਾ। ਕਮਰਾ ਮੇਂ  ਘੁੱਪ ਅੰਧੇਰਾ ਔਰ ਉਸ ਅੰਧੇਰੇ ਮੇਂ  ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕਾ ਲਿਹਾਫ਼ ਐਸੇ ਹਿੱਲ ਰਿਹਾ ਥਾ, ਜੈਸੇ ਇਸ ਮੇਂ ਹਾਥੀ ਬੰਦ ਹੋ। ਬੇਗਮ ਜਾਨ.... ਮੈਂ ਨੇ ਡਰੀ ਹੋਈ ਅਵਾਜ਼ ਨਿਕਾਲੀ, ਹਾਥੀ ਹਿਲਣਾ ਬੰਦ ਹੋ ਗਿਆ। ਲਿਹਾਫ਼ ਨੀਚੇ ਦੱਬ ਗਿਆ।

“ਕਿਆ ਹੈ , ਸੋ ਰਹੋ....” ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਨੇ ਕਹੀਂ ਸੇ ਅਵਾਜ਼ ਦੀ।

“ਡਰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਹੈ।” ਮੈਂ ਨੇ ਚੂਹੇ ਕੀ ਸੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੇ ਕਿਹਾ।

“ਸੋ ਜਾਉ। ਡਰ ਕੀ ਕਿਆ  ਬਾਤ ਹੈ। ਆਇਤ ਅਲ ਕੋ ਰਸੀ ਪੜ੍ਹ ਲੋ।”

“ਅੱਛਾ.... ਮੈਂ ਨੇ ਜਲਦੀ ਜਲਦੀ ਆਇਤ ਅਲ ਕੋ ਰਸੀ ਪੜ੍ਹੀ ਮਗਰ ਯਾਲਮ ਮਾ ਬਿਨ ਪਰ ਦਫ਼ਾ ਆਕਰ ਅਟਕ ਗਈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਮੁਝੇ ਉਸ ਵਕਤ ਪੂਰੀ ਯਾਦ ਥੀ।
“ਤੁਮਹਾਰੇ ਪਾਸ ਆ ਜਾਉਂ ਬੇਗਮ ਜਾਨ ।”

“ਨਹੀਂ ਬੇਟੀ.... ਸੋ ਰਹੋ....” ਜ਼ਰਾ ਸਖ਼ਤੀ ਸੇ ਕਿਹਾ।

ਔਰ ਫਿਰ ਦੋ ਆਦਮੀਉਂ ਕੇ ਖੁਸਰ ਫੁਸਰ ਕਰਨੇ ਕੀ ਅਵਾਜ਼ ਸੁਣਾਈ ਦੇਨੇ ਲੱਗੀ। ਹਾਏ ਰੇ ਦੂਸਰਾ ਕੌਨ .... ਮੈਂ ਔਰ ਭੀ ਡਰੀ।

“ਬੇਗਮ ਜਾਨ ....ਚੋਰ ਤੋ ਨਹੀਂ ।”

“ਸੋ ਜਾਉ ਬੇਟਾ.... ਕੈਸਾ  ਚੋਰ....” ਰਬੋ ਕੀ ਅਵਾਜ਼ ਆਈ। ਮੈਂ ਜਲਦੀ ਸੇ ਲਿਹਾਫ਼ ਮੇਂ  ਮੂੰਹ ਡਾਲ ਕਰ ਸੋ ਗਈ।

ਸੁਬਾ ਮੇਰੇ ਜ਼ਿਹਨ ਮੇਂ ਰਾਤ ਕੇ ਖ਼ੌਫ਼ਨਾਕ ਨਜ਼ਾਰੇ ਕਾ ਖ਼ਿਆਲ ਭੀ ਨਾ ਰਹਾ। ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕੀ ਵਹਿਮੀ ਹੂੰ। ਰਾਤ ਕੋ  ਡਰਨਾ। ਉੱਠ ਉੱਠ ਕਰ ਭਾਗਨਾ ਔਰ ਬੜਬੜਾਨਾ ਤੋ ਬਚਪਨ ਮੇਂ  ਰੋਜ਼ ਹੀ ਹੋਤਾ ਥਾ। ਸਬ ਤੋ ਕਹਿਤੇ ਥੇ ਕਿ ਮੁਝ ਪਰ ਭੂਤੋਂ ਕਾ ਸਾਇਆ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ।ਲਹਿਜ਼ਾ ਮੁਝੇ ਖ਼ਿਆਲ ਭੀ ਨਾ ਰਹਾ । ਸੁਬਾ ਕੋ  ਲਿਹਾਫ਼ ਬਿਲਕੋ ਲ ਮਾਅਸੂਮ ਨਜ਼ਰ ਆ ਰਹਾ ਥਾ ਮਗਰ ਦੂਸਰੀ ਰਾਤ ਮੇਰੀ ਆਂਖ ਖੁੱਲੀ ਤੋ ਰਬੋ ਔਰ ਬੇਗਮ ਜਾਨ ਮੇਂ ਕੋ ਛ ਝਗੜਾ ਬੜੀ ਖ਼ਾਮੋਸ਼ੀ ਸੇ ਛੱਪੜਖੱਟ ਪਰ ਹੀ ਤੈਅ ਹੋ ਰਹਾ ਥਾ। ਔਰ ਮੇਰੀ ਖ਼ਾਕ ਸਮਝ ਨਾ ਆਇਆ ਔਰ ਕਿਆ ਫ਼ੈਸਲਾ ਹੂਆ । ਰਬੋ ਹਿਚਕੀਆਂ ਲੇ ਕਰ ਰੋਈ ਫਿਰ ਬਿੱਲੀ ਕੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚੜ ਚੜ ਰਕਾਬੀ ਚਾਟਨੇ ਜੈਸੀ ਆਵਾਜ਼ੇਂ ਆਨੇ ਲੱਗੀਂ। ਊਂਹ  ਮੈਂ  ਤੋ ਘਬਰਾ ਕਰ ਸੋਂ  ਗਈ।

ਆਜ ਰਬੋ ਆਪਣੇ ਬੇਟੇ ਸੇ ਮਿਲਨੇ  ਗਈ ਹੂਈ ਥੀ। ਵੋਹ ਬੜਾ ਝਗੜਾਲੂ ਥਾ। ਬਹੁਤ ਕੋ ਛ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਨੇ ਕਿਆ ਉਸੇ ਦੁਕਾਨ ਕਰਾਈ....ਗਾਉਂ ਮੇਂ ਲਗਾਇਆ ....ਮਗਰ ਵੋਹ ਕਿਸੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਾਨਤਾ ਹੀ ਨਾ ਥਾ। ਨਵਾਬ ਸਾਹਿਬ ਕੇ ਯਹਾਂ ਕੋ ਛ ਦਿਨ ਰਹਾ। ਖ਼ੂਬ ਜੋੜੇ ਭਾਗੇ ਭੀ ਬਨੇ, ਨਾ ਜਾਣੇ ਕਿਉਂ ਐਸਾ ਭਾਗਾ ਕਿ ਰਬੋ ਸੇ ਮਿਲਨੇ ਭੀ ਨਾ ਆਤਾ ਥਾ।

ਲਹਿਜ਼ਾ ਰਬੋ ਹੀ ਆਪਣੇ ਕਿਸੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਕੇ ਯਹਾਂ ਉਸ ਸੇ ਮਿਲਨੇ ਗਈ ਥੀ। ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਨਾ ਜਾਨੇ  ਦੇਤੀ ਮਗਰ ਰਬੋ ਭੀ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਗਈ।

ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਰਹੀਂ। ਉਸ ਕਾ ਜੋੜ ਜੋੜ ਟੂਟਤਾ ਰਹਾ। ਕਿਸੀ ਕਾ ਛੂਣਾ ਭੀ ਉਨਹੇਂ ਨਾ ਭਾਤਾ ਥਾ। ਉਨਹੋਂ ਨੇ ਖਾਨਾ  ਭੀ ਨਾ ਖਾਇਆ। ਔਰ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਉਦਾਸ ਪੜੀ ਰਹੀਂ।

“ਮੈਂ ਖੁਜਾ ਦੂੰ  ਬੇਗਮ ਜਾਨ ?” । ਮੈਂ ਨੇ ਬੜੇ ਸ਼ੌਕ ਸੇ ਤਾਸ਼ ਕੇ ਪੱਤੇ ਬਾਂਟਤੇ ਹੂਏ ਕਿਹਾ। ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਮੁਝੇ ਗ਼ੌਰ ਸੇ ਦੇਖਨੇ  ਲੱਗੀਂ।
“ਮੈਂ ਖੁਜਾ ਦੂੰ?ਸੱਚ ਕਹਿਤੀ ਹੂੰ!” ਮੈਨੇ ਤਾਸ ਰਖ ਦਿਏ ।
ਮੈਂ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਖੁਜਾਤੀ ਰਹੀ, ਔਰ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਚੁਪਕੀ ਲੇਟੀ ਰਹੀਂ। ਦੂਸਰੇ ਦਿਨ ਰਬੋ ਕੋ  ਆਨਾ  ਥਾ। ਮਗਰ ਵੋਹ ਆਜ ਭੀ ਗ਼ਾਇਬ ਥੀ। ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕਾ ਮਿਜ਼ਾਜ ਚਿੜਚਿੜਾ ਹੋਤਾ ਗਿਆ। ਚਾਏ ਪੀ ਪੀ ਕਰ ਉਨਹੋਂ ਨੇ ਸਿਰ ਮੇਂ  ਦਰਦ ਕਰ ਲੀਆ।

ਮੈਂ ਫਿਰ ਖੁਜਾਨੇ ਲੱਗੀ, ਉਨ ਕੀ ਪਿੱਠ.... ਚਿਕਨੀ ਮੇਜ਼ ਕੀ ਤਖ਼ਤੀ ਜੈਸੀ ਪਿੱਠ.... ਮੈਂ ਹੌਲੇ ਹੌਲੇ ਖੁਜਾਤੀ ਰਹੀ। ਉਨ ਕਾ ਕਾਮ ਕਰਕੇ ਕੈਸੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੋਤੀ ਥੀ।

“ਜ਼ਰਾ ਜ਼ੋਰ ਸੇ ਖੁਜਾਉ.... ਬੰਦ ਖੋਲ ਦੋ” ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਬੋਲੀਂ।

ਇਧਰ.... ਏ ਹੈ ਜ਼ਰਾ ਸ਼ਾਨੇ ਸੇ ਨੀਚੇ....ਹਾਂ....ਵਹਾਂ ਭਈ ਵਾਹ....ਹਾ ....ਹਾ ....ਵੋਹ ਸਰੂਰ ਮੇਂ  ਠੰਡੀ ਠੰਡੀ ਸਾਂਸੇਂ ਲੇ ਕਰ ਇਤਮੀਨਾਨ ਕਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਕਰਨੇ ਲੱਗੀਂ।

“ਔਰ ਇਧਰ....ਹਾਲਾਂਕਿ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕਾ ਹਾਥ ਖ਼ੂਬ ਜਾ ਸਕਤਾ ਥਾ ਮਗਰ ਵੋਹ ਮੁਝ ਸੇ ਹੀ ਖੁਜਵਾ ਰਹੀ ਥੀਂ। ਔਰ ਮੁਝੇ ਉਲਟਾ ਫ਼ਖ਼ਰ ਹੋ ਰਹਾ ਥਾ” ਯਹਾਂ ....ਓਈ.... ਤੁਮ ਤੋ ਗੁਦਗੁਦੀ ਕਰਤੀ ਹੋ....ਵਾਹ....” ਵੋਹ ਹੰਸੀ। ਮੈਂ ਬਾਤੀਂ ਭੀ ਕਰ ਰਹੀ ਥੀ ਔਰ ਖੁਜਾ ਰਹੀ ਥੀ।

ਤੁਮਹੇਂ ਕਲ ਬਾਜ਼ਾਰ ਭੇਜੂੰਗੀ....ਕਿਆ ਲੋਗੀ.... ਵਹੀ ਸੋਤੀ ਜਾਗਤੀ ਗੁੜੀਆ।
ਨਹੀਂ ਬੇਗਮ ਜਾਨ.... ਮੈਂ ਤੋ ਗੁੜੀਆ ਨਹੀਂ ਲੇਤੀ.... ਕਿਆ ਬੱਚਾ ਹੂੰ ਅਬ ਮੈਂ....”

ਬੱਚਾ ਨਹੀਂ ਤੋ ਕਿਆ ਬੂੜ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ.... ਵੋਹ ਹੰਸੀ.... ਗੁੜੀਆ ਨਹੀਂ ਤੋ ਬਬੂਆ ਲੇਨਾ....ਕੱਪੜੇ ਪਹਨਾਨਾ ਖ਼ੁਦ। ਮੈਂ ਦੂੰਗੀ ਤੁਮਹੇਂ ਬਹੁਤ ਸੇ ਕੱਪੜੇ ਸੁਨਾ ....” ਉਨਹੋਂ ਨੇ ਕਰਵਟ ਲੀ।

“ਅੱਛਾ” ਮੈਂ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦੀਆ।

“ਇਧਰ” .... ਉਨਹੋਂ ਨੇ ਮੇਰਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰ ਜਹਾਂ ਖੁਜਲੀ ਹੋ ਰਹੀ ਥੀ, ਰੱਖ ਦੀਆ। ਜਹਾਂ ਉਨਹੇਂ  ਖੁਜਲੀ ਮਾਅਲੂਮ ਹੋਤੀ ਵਹਾਂ ਰੱਖ ਦੇਤੀ। ਔਰ ਮੈਂ ਬੇ ਖ਼ਿਆਲੀ ਮੇਂ ਬਬੂਏ ਕੇ ਧਿਆਨ ਮੇਂ  ਡੂਬੀ ਮਸ਼ੀਨ ਕੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਖੁਜਾਤੀ ਰਹੀ। ਔਰ ਵੋਹ ਮੁਤਵਾਤਰ ਬਾਤੇਂ ਕਰਤੀ ਰਹੀਂ।

“ਸੁਨੋ  ਤੋ....ਤੁਮ੍ਹਾਰੀ ਫ਼ਰਾਕੇਂ ਕੰਮ ਹੋ ਗਈ ਹੈਂ। ਕਲ ਦਰਜ਼ੀ ਕੋ  ਦੇ ਦੂੰਗੀ ਕਿ ਨਈ ਸੀ ਲਾਏ। ਤੁਮ੍ਹਾਰੀ ਅੰਮਾਂ ਕੱਪੜੇ ਦੇ ਗਈ ਹੈਂ।”

“ਵੋਹ ਲਾਲ ਕੱਪੜੇ ਕੀ ਨਹੀਂ ਬਨਵਾਊਂਗੀ.... ਚਮਾਰੋਂ ਜੈਸੀ ਹੈ।” ਮੈਂ ਬਕਵਾਸ ਕਰ ਰਹੀ ਥੀ ਔਰ ਮੇਰਾ ਹਾਥ ਨਾ ਜਾਨੇ  ਕਹਾਂ ਸੇ ਕਹਾਂ ਪਹੁੰਚਾ। ਬਾਤੋਂ ਬਾਤੋਂ ਮੇਂ  ਮੁਝੇ ਮਾਅਲੂਮ ਭੀ ਨਾ ਹੂਆ । ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਤੋ ਚਿੱਤ ਲੇਟੀ ਥੀਂ....ਅਰੇ.... ਮੈਂ ਨੇ ਜਲਦੀ ਸੇ ਹਾਥ ਖੈਂਚ ਲੀਆ।

“ਓਈ ਲੜਕੀ....ਦੇਖ ਕਰ ਨਹੀਂ ਖੁਜਾਤੀ.... ਮੇਰੀ ਪਸਲੀਆਂ ਨੋਚੇ ਡਾਲਤੀ ਹੈ।” ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਸ਼ਰਾਰਤ ਸੇ ਮੁਸਕਰਾਈਂ ਔਰ ਮੈਂ ਝੇਂਪ ਗਈ।

ਇਧਰ ਆਕਰ ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਲੇਟ ਜਾ....” ਉਨਹੋਂ ਨੇ ਮੁਝੇ ਬਾਜ਼ੂ ਸੇ ਸਿਰ ਰੱਖ ਕਰ ਲਿਟਾ ਲੀਆ।

ਏ ਹੈ ਕਿਤਨੀ ਸੂਖ ਰਹੀ ਹੈ । ਪਸਲੀਆਂ ਨਿਕਲ ਰਹੀ ਹੈਂ।ਉਨਹੋਂਨੇ ਮੇਰੀ ਪਸਲੀਆਂ ਗਿਨਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦੀ ।

“ਊਂ....” ਮੈਂ ਭਿਨਭਨਾਈ।
“ਊਈ ..ਤੋ ਕਿਆ ਮੈਂ ਖਾ ਜਾਊਂਗੀ ? ਕੈਸਾ ਤੰਗ ਸਵੈਟਰ ਬਣਾ ਹੈ? ਗਰਮ ਬਨਿਆਨ ਵੀ ਨਹੀਂ ਪਹਿਨਾ ਤੁਮਨੇ। “

.... ਮੈਂ ਕੋ ਲਬਲਾਨੇ ਲੱਗੀ।
“ਕਿਤਨੀ ਪਸਲੀਆਂ ਹੋਤੀ ਹੈਂ....” ਉਨਹੋਂ ਨੇ ਬਾਤ ਬਦਲੀ।
“ਇਕ ਤਰਫ਼ ਨੌ  ਔਰ ਇਕ ਤਰਫ਼ ਦੱਸ” ਮੈਂ ਨੇ ਸਕੂਲ ਮੇਂ  ਯਾਦ ਕੀ ਹੂਈ ਹਾਈਜਨ ਕੀ ਮਦਦ ਲੀ। ਵੋਹ ਭੀ ਊਟ ਪਟਾਂਗ।
“ਹਟਾਲੋ ਹਾਥ....ਹਾਂ ਏਕ ....ਦੋ....ਤੀਨ....”
ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਚਾਹਾ ਕਿਸੀ  ਤਰ੍ਹਾ ਭਾਗੂੰ... ਔਰ ਉਨਹੋਂ ਨੇ ਜ਼ੋਰ ਸੇ ਭੀਂਚਾ।
“ਊਂ....”  ਮੈਂ ਮਚਲ ਗਈ.... ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਜ਼ੋਰ ਜ਼ੋਰ ਸੇ ਹੰਸਨੇ ਲੱਗੀਂ। ਅਬ ਭੀ ਜਬ ਕਭੀ ਮੈਂ ਉਨ ਕਾ ਉਸ ਵਕਤ ਕਾ ਚਿਹਰਾ ਯਾਦ ਕਰਤੀ ਹੂੰ ਤੋ ਦਿਲ ਘਬਰਾਨੇ ਲਗਤਾ ਹੈ। ਉਨ ਕੀ ਆਂਖੋਂ ਕੇ ਪਪੋਟੇ ਔਰ ਵਜ਼ਨੀ ਹੋ ਗਏ। ਊਪਰ ਕੇ ਹੋਂਟ ਪਰ ਸਿਆਹੀ ਘਿਰੀ ਹੂਈ ਥੀ। ਬਾਵਜੂਦ ਸਰਦੀ ਕੇ ਪਸੀਨੇ ਕੀ ਨਨ੍ਹੀ ਨਨ੍ਹੀ ਬੂੰਦੇਂ ਹੋਂਟੋਂ ਪਰ ਔਰ ਹੈਬਤ ਪਰ ਚਮਕ ਰਹੀ ਥੀਂ। ਉਸ ਕੇ ਹਾਥ ਯਖ਼ ਠੰਢੇ ਥੇ। ਮਗਰ ਨਰਮ ਜੈਸੇ ਉਨ ਪਰ ਖਾਲ ਉਤਰ ਗਈ ਹੋ। ਉਨਹੋਂ ਨੇ ਸ਼ਾਲ ਉਤਾਰ ਦੀ ਔਰ ਕਰਗੇ ਕੇ ਮਹੀਨ ਕੋ ਰਤੇ ਮੇਂ  ਉਨ ਕਾ ਜਿਸਮ ਆਟੇ ਕੀ ਲੋਈ  ਕੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਚਮਕ ਰਹਾ ਥਾ। ਭਾਰੀ ਜੜਾਊ  ਸੋਨੇ ਕੇ   ਬਟਨ ਗਿਰੇਬਾਨ ਕੇ ਏਕ  ਤਰਫ਼ ਝੂਲ ਰਹੇ ਥੇ। ਸ਼ਾਮ ਹੋ ਗਈ ਥੀ ਔਰ ਕਮਰੇ ਮੇਂ  ਅੰਧੇਰਾ ਘੱਟ ਰਹਾ ਥਾ। ਮੁਝੇ ਇਕ ਨਾ ਮਾਅਲੂਮ ਡਰ ਸੇ ਵਹਿਸ਼ਤ ਸੀ ਹੋਨੇ ਲੱਗੀ। ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕੀ ਗਹਿਰੀ ਗਹਿਰੀ ਆਂਖੇਂ। ਮੈਂ ਰੋਨੇ  ਲੱਗੀ ਦਿਲ ਮੇਂ । ਵੋਹ ਮੁਝੇ ਇੱਕ ਮਿੱਟੀ ਕੇ ਖਿਲੌਨੇ  ਕੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਭੀਚ ਰਹੀ ਥੀਂ। ਉਨ ਕੇ ਗਰਮ ਗਰਮ ਜਿਸਮ ਸੇ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਹੂਲਾਨੇ ਲੱਗਾ ਮਗਰ ਉਨ ਪਰ ਤੋ ਜੈਸੇ ਭੂਤਨਾ ਸਵਾਰ ਥਾ ਔਰ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਕਾ ਯੇ ਹਾਲ ਕਿ ਨਾ ਚੀਖ਼ਾ ਜਾਏ ਔਰ ਨਾ ਰੋ  ਸਕੂੰ । ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਕੇ ਬਾਅਦ ਵੋਹ ਪਸਤ ਹੋਕਰ ਨਿਢਾਲ ਲੇਟ  ਗਈਂ। ਉਨ ਕਾ ਚਿਹਰਾ ਫਿੱਕਾ ਔਰ ਬਦ ਰੌਨਕ ਹੋ ਗਿਆ ਔਰ ਲੰਬੀ ਲੰਬੀ ਸਾਸੇਂ ਲੈਨੇ  ਲੱਗੀਂ। ਮੈਂ ਸਮਝੀ ਕਿ ਅਬ ਮਰੀ ਯੇ ਔਰ ਵਹਾਂ ਸੇ ਉਠ ਕਰ ਸਰਪਟ ਭਾਗੀ ਬਾਹਰ।

ਸ਼ੁਕਰ ਹੈ ਕਿ ਰਬੋ ਰਾਤ ਕੋ  ਆ ਗਈ ਔਰ ਮੈਂ ਡਰੀ ਹੋਈ ਜਲਦੀ ਸੇ ਲਿਹਾਫ਼ ਓੜ੍ਹ ਕਰ ਸੋ ਗਈ ਮਗਰ ਨੀਂਦ ਕਹਾਂ। ਚੁੱਪ ਘੰਟੋਂ ਪੜੀ ਰਹੀ।

ਅੰਮਾ  ਕਿਸੀ ਤਰ੍ਹਾ ਆ ਹੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ  ਥੀਂ। ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਸੇ ਮੁਝੇ ਐਸਾ ਡਰ ਲਗਤਾ ਥਾ ਕਿ ਮੈਂ ਸਾਰਾ  ਦਿਨ ਮਾਮਾਉਂ ਕੇ ਪਾਸ ਬੈਠੀ ਰਹੀ ਮਗਰ ਉਨ ਕੇ ਕਮਰੇ ਮੇਂ  ਕਦਮ ਰਖਤੇ ਹੀ ਦੱਮ ਨਿਕਲਤਾ ਥਾ ਔਰ ਕਹਿਤੀ ਕਿਸ ਸੇ ਔਰ ਕਹਿਤੀ ਹੀ ਕਿਆ ਕਿ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਸੇ ਡਰ ਲਗਤਾ ਹੈ। ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਜੋ ਮੇਰੇ ਉਪਰ ਜਾਨ  ਛਿੜਕਤੀ ਥੀਂ।

ਆਜ ਰਬੋ ਮੇਂ  ਔਰ ਬੇਗਮ ਜਾਨ ਮੇਂ  ਫਿਰ ਅਨ ਬਨ ਹੋ ਗਈ.... ਮੇਰੀ ਕਿਸਮਤ ਕੀ ਖ਼ਰਾਬੀ ਕਹੀਏ ਯਾ ਕੋ ਛ ਔਰ ਮੁਝੇ ਉਨ ਦੋਨੋਂ ਕੀ ਅਨ ਬਨ ਸੇ ਡਰ ਲੱਗਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਰਾਤ ਹੀ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕੋ  ਖ਼ਿਆਲ ਆਇਆ ਕਿ ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਸਰਦੀ ਮੇਂ ਘੂਮ   ਰਹੀ ਹੂੰ ਔਰ ਮਰੂੰਗੀ ਨਮੋਨੀਏ ਮੇਂ।
“ਲੜਕੀ ਕਿਆ ਮੇਰਾ ਸਿਰ ਮੰਡਵਾਏਗੀ। ਜੋ ਕੋ ਛ ਹੋ ਹਵਾ  ਗਿਆ, ਤੋ ਔਰ ਆਫ਼ਤ ਆਏਗੀ।”
ਉਨਹੋਂ ਨੇ ਮੁਝੇ ਪਾਸ ਬਿਠਾ ਲੀਆ। ਵੋਹ ਖ਼ੁਦ ਮੂੰਹ ਹਾਥ ਸਿਲਫ਼ਚੀ ਮੇਂ  ਧੋ ਰਹੀ ਥੀਂ, ਚਾਏ ਤਪਾਈ ਪਰ ਰੱਖੀ ਥੀ।
“ਚਾਏ ਤੋ ਬਨਾਉ.... ਇਕ ਪਿਆਲੀ ਮੁਝੇ ਭੀ ਦੇਨਾ .... ਵੋਹ ਤੌਲੀਏ ਸੇ ਮੂੰਹ ਖ਼ੁਸ਼ਕ ਕਰ ਕੇ ਬੋਲੀਂ  “ਮੈਂ  ਜ਼ਰਾ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲ ਲੂੰ।”
ਵੋਹ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲਤੀ ਰਹੀਂ ਔਰ ਮੈਂ ਚਾਏ ਪੀਤੀ ਰਹੀ। ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਨਾਇਣ ਸੇ ਪਿੱਠ ਮਲਵਾਤੇ ਵਕਤ ਅਗਰ ਮੁਝੇ ਕਿਸੀ ਕਾਮ ਸੇ ਬਲਵਾਤੀਂ, ਤੋ ਮੈਂ ਗਰਦਨ ਮੋੜੇ ਮੋੜੇ ਜਾਤੀ ਔਰ ਵਾਪਸ ਭਾਗ ਆਤੀ। ਅਬ ਜੋ ਉਨਹੋਂ ਨੇ ਕੱਪੜੇ ਬਦਲੇ, ਤੋ ਮੇਰਾ ਦਿਲ ਉਲਟਨੇ ਲੱਗਾ। ਮੂੰਹ ਮੋੜੇ ਮੈਂ ਚਾਏ ਪੀਤੀ ਰਹੀ।
“ਹਾਏ ਅੰਮਾਂ.... ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਨੇ ਬੇ ਕਸੀ ਸੇ ਪੁਕਾਰਾ.... ਆਖ਼ਿਰ ਐਸਾ ਭਾਈਉਂ ਸੇ ਕਿਆ ਲੜਤੀ ਹੂੰ ਜੋ ਤੁਮ ਮੇਰੀ ਮੁਸੀਬਤ....
ਅੰਮਾਂ ਕੋ  ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੇ ਮੇਰਾ ਲੜਕੋਂ ਕੇ ਸਾਥ ਖੇਲਨਾ ਨਾਪਸੰਦ ਹੈ। ਕਹੋ ਭਲਾ ਲੜਕੇ ਕਿਆ ਸ਼ੇਰ ਚੀਤੇ ਹੈਂ ਜੋ ਨਿਗਲ ਜਾਏਂਗੇ ਉਨ ਕੀ ਲਾਡਲੀ ਕੋ ; ਔਰ ਲੜਕੇ ਭੀ ਕੌਨ? ਖ਼ੁਦ ਭਾਈ ਔਰ ਦੋ ਚਾਰ ਸੜੇ ਸੜਾਏ  ਜ਼ਰਾ ਜ਼ਰਾ ਸੇ ਉਨ ਕੇ ਦੋਸਤ ਮਗਰ ਨਹੀਂ, ਵੋਹ ਤੋ ਔਰਤ ਜ਼ਾਤ ਕੋ  ਸਾਤ ਤਾਲੋਂ ਮੇਂ  ਰੱਖਨੇ  ਕੀ ਕਾਇਲ ਔਰ ਯਹਾਂ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕੀ ਵੋਹ ਦਹਿਸ਼ਤ ਕਿ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਕੇ ਗ਼ੁੰਡੋਂ ਸੇ ਨਹੀਂ। ਬੱਸ ਚਲਤਾ, ਤੋ ਉਸ  ਵਕਤ ਸੜਕ ਪਰ ਭਾਗ ਜਾਤੀ, ਫਿਰ ਵਹਾਂ ਨਾ ਟਿਕਤੀ ਮਗਰ ਲਾਚਾਰ ਥੀ। ਮਜਬੂਰਨ  ਕਲੇਜੇ  ਪਰ ਪੱਥਰ ਰੱਖੇ ਬੈਠੀ ਰਹੀ।”

ਕੱਪੜੇ ਬਦਲ ਕਰ ਸੋਲਾ ਸਿੰਗਾਰ  ਹੂਏ ਔਰ ਗਰਮ ਗਰਮ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂਉਂ ਕੇ ਇਤਰ ਨੇ ਔਰ ਭੀ ਉਨਹੇਂ  ਅੰਗਾਰਾ ਬਨਾ  ਦੀਆ ਔਰ ਵੋਹ ਚੱਲੀਂ ਮੁਝ ਪਰ ਲਾਡ ਉਤਾਰਨੇ।
“ਘਰ ਜਾਊਂਗੀ....” ਮੈਂ ਨੇ ਉਨ ਕੀ ਹਰ ਰਾਏ ਕੇ ਜਵਾਬ ਮੇਂ  ਕਹਾ ਔਰ ਰੋਨੇ  ਲੱਗੀ। “ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਤੋ ਆਉ.... ਮੈਂ ਤੁਮਹੇਂ ਬਾਜ਼ਾਰ ਲੇ ਚੱਲੂੰਗੀ.... ਸੁਨੋ  ਤੋ....”।
ਮਗਰ ਮੈਂ ਕੱਲੀ ਕੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਫੈਲ  ਗਈ। ਸਾਰੇ ਖਿਲੌਨੇ , ਮਿਠਾਈਆਂ ਏਕ ਤਰਫ਼ ਔਰ ਘਰ ਜਾਨੇ ਕੀ ਰਟ ਏਕ ਤਰਫ਼।
“ਵਹਾਂ ਭਈਆ ਮਾਰੇਂਗੇ .... ਚੁੜੇਲ....” ਉਨਹੋਂ ਨੇ ਪਿਆਰ ਸੇ ਮੁਝੇ ਥੱਪੜ ਲਗਾਇਆ।
“ਪੜੇਂ ਮਾਰੇਂ ਭਈਆ.... ਮੈਂ ਨੇ ਸੋਚਾ ਔਰ ਰੂਠੀ ਅਕੜਤੀ ਬੈਠੀ ਰਹੀ। “ਕੱਚੀ ਅਮੀਆਂ ਖੱਟੀ ਹੋਤੀ ਹੈਂ ਬੇਗਮ ਜਾਨ ....” ਜਲੀ ਕੱਟੀ ਰਬੋ ਨੇ ਰਾਏ ਦੀ ਔਰ ਫਿਰ ਉਸ ਕੇ ਬਾਅਦ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕੋ  ਦੌਰਾ ਪੜ ਗਿਆ। ਸੋਨੇ ਕਾ ਹਾਰ ਜੋ ਵੋਹ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਪਹਿਲੇ ਮੁਝੇ ਪਹਿਨਾ ਰਹੀ ਥੀਂ, ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਹੋ ਗਿਆ। ਮਹੀਨ ਜਾਲੀ ਕਾ ਦੁਪੱਟਾ ਤਾਰ ਤਾਰ ਔਰ ਵੋਹ ਮਾਂਗ ਜੋ ਮੈਂ ਨੇ ਕਭੀ ਬਿਗੜੀ ਨਾ ਦੇਖੀ ਥੀ, ਝਾੜ ਝੰਕਾੜ ਹੋ ਗਈ।
“ਓਹ ....! ਓਹ!  ਓਹ!  ਓਹ....!” ਵੋਹ ਝਟਕੀ ਲੇ  ਲੇ  ਕਰ ਚਿਲਾਨੇ  ਲੱਗੀਂ। ਮੈਂ ਰਪਟੀ ਬਾਹਰ।
ਬੜੇ ਜਤਨੋਂ ਸੇ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕੋ  ਹੋਸ਼ ਆਇਆ। ਜਬ ਮੈਂ ਸੋਨੇ ਕੇ ਲੀਏ ਕਮਰੇ ਮੇਂ  ਦੱਬੇ ਪੈਰ ਜਾ ਕਰ ਝਾਂਕੀ, ਤੋ ਰਬੋ ਉਨ ਕੀ ਕਮਰ ਸੇ ਲੱਗੀ ਜਿਸਮ ਦਬਾ ਰਹੀ ਥੀ।
“ਜੂਤੀ ਉਤਾਰ ਦੋ.... ਉਸ ਨੇ ਉਸ ਕੀ ਪਸਲੀਆਂ ਖੁਜਾਤੇ ਹੂਏ ਕਹਾ ਔਰ ਮੈਂ ਚੂਹੀਆ ਕੀ ਤਰ੍ਹਾ ਲਿਹਾਫ਼ ਮੇਂ  ਦੁਬਕ ਗਈ।”
ਸਰ ਸਰ ਫਟ ਕੱਜ.... ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਕਾ ਲਿਹਾਫ਼ ਅੰਧੇਰੇ ਮੇਂ ਫਿਰ ਹਾਥੀ ਕੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਝੂਮ ਰਹਾ ਥਾ।
“ਅੱਲ੍ਹਾ! ਆਂ...!” ਮੈਂ ਨੇ ਮਰੀ ਹੂਈ ਅਵਾਜ਼ ਨਿਕਾਲੀ। ਲਿਹਾਫ਼ ਮੇਂ  ਹਾਥੀ ਛਲਕਾ ਔਰ ਬੈਠ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਭੀ ਚੁੱਪ ਹੋ ਗਈ। ਹਾਥੀ ਨੇ ਫਿਰ ਲੋਟ ਮਚਾਈ। ਮੇਰਾ ਰੋਆਂ  ਰੋਆਂ  ਕਾਂਪਾ। ਆਜ ਮੈਂ ਨੇ ਦਿਲ ਮੇਂ  ਠਾਨ  ਲੀਆ ਕਿ ਜ਼ਰੂਰ ਹਿੰਮਤ ਕਰਕੇ ਸਿਰਹਾਣੇ ਲੱਗਾ ਹੂਆ ਬਲਬ ਜਲਾ ਦੂੰ । ਹਾਥੀ ਫੜਫੜਾ ਰਹਾ ਥਾ ਔਰ ਜੈਸੇ ਓਕੜੂੰ   ਬੈਠਨੇ  ਕੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਰਹਾ ਥਾ। ਚਪੜ ਚਪੜ ਕੋ ਛ ਖਾਨੇ  ਕੀ ਅਵਾਜ਼ ਆ ਰਹੀ ਥੀਂ। ਜੈਸੇ ਕੋਈ ਮਜ਼ੇ ਦਾਰ ਚਟਨੀ ਚੱਖ ਰਹਾ ਹੋ। ਅਬ ਮੈਂ ਸਮਝੀ! ਯੇ ਬੇਗਮ ਜਾਨ  ਨੇ ਆਜ ਕੋ ਛ ਨਹੀਂ ਖਾਇਆ ਔਰ ਰਬੋ ਮਰਦੀ ਤੋ ਹੈ ਸਦਾ ਕੀ ਚੱਟੂ। ਜ਼ਰੂਰ ਯੇ ਤਰ ਮਾਲ ਉੜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਨੇ ਨਥਨੇ ਫੁਲਾ ਕਰ ਸੂੰ ਸੂੰ ਹਵਾ ਕੋ  ਸੂੰਘਾ। ਸਿਵਾਏ ਇਤਰ ਸੰਦਲ ਔਰ ਹਿਨਾ ਕੀ ਗਰਮ ਗਰਮ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਕੇ ਔਰ ਕੋ ਛ ਮਹਿਸੂਸ ਨਾ ਹੂਆ ।
ਲਿਹਾਫ਼ ਫਿਰ ਉਮੰਡਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੂਆ। ਮੈਂ ਨੇ ਬਹੁਤੇਰਾ  ਚਾਹਾ ਕਿ ਚਿਪਕੀ ਪੜੀ ਰਹੂੰ। ਮਗਰ ਉਸ ਲਿਹਾਫ਼ ਨੇ ਤੋ ਐਸੀ ਅਜੀਬ ਅਜੀਬ ਸ਼ਕਲੇਂ ਬਨਾਨੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਂ ਕਿ ਮੈਂ ਡਰ ਗਈ। ਮਾਅਲੂਮ ਹੋਤਾ ਥਾ ਗ਼ੋਂ ਗ਼ੋਂ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਬੜਾ ਸਾ ਮੇਂਡੁਕ ਫੂਲ ਰਹਾ ਹੈ ਔਰ ਅਬ ਉਛਲ ਕਰ ਮੇਰੇ ਉਪਰ ਆਇਆ।
ਆ....ਨ....ਅੰਮਾਂ.... ਮੈਂ ਹਿੰਮਤ ਕਰਕੇ ਗੁਨਗਨਾਈ। ਮਗਰ ਵਹਾਂ ਕੋ ਛ ਸੁਨਵਾਈ ਨਾ ਹੂਈ ਔਰ ਲਿਹਾਫ਼ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ਼ ਮੇਂ ਘੁਸ  ਕਰ ਫੂਲਨਾ  ਸ਼ੁਰੂ ਹੂਆ । ਮੈਂ ਨੇ ਡਰਤੇ ਡਰਤੇ ਪਲੰਘ  ਕੇ ਦੂਸਰੀ ਤਰਫ਼ ਪੈਰ ਉਤਾਰੇ ਔਰ ਟਟੋਲ ਟਟੋਲ ਕਰ ਬਿਜਲੀ ਕਾ ਬਟਨ ਦਬਾਇਆ। ਹਾਥੀ ਨੇ ਲਿਹਾਫ਼ ਕੇ ਨੀਚੇ ਇਕ ਕਲਾਬਾਜ਼ੀ ਲਗਾਈ ਔਰ ਪਿਚਕ ਗਿਆ। ਕਲਾਬਾਜ਼ੀ ਲਗਾਨੇਮੇਂ ਲਿਹਾਫ਼ ਕਾ ਕੋਨਾ ਫ਼ੁੱਟ ਭਰ ਉੱਠਾ।
ਅੱਲ੍ਹਾ! ਮੈਂ ਗ਼ੜਾਪ ਸੇ ਆਪਣੇ ਬਿਛੋਨੇ ਮੇਂ.... !!!