ਮੋਪਾਸਾਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ— ਕੀ ਇਹ ਸੁਪਨਾ ਸੀ

ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਦੀਵਾਨਾਵਾਰ ਚਾਹਿਆ ਸੀ ।  ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਕਿਉਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ?  ਕਿਉਂ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ  ?  ਕਿੰਨਾ ਅਜੀਬ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ,  ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਹੀ ਨੂੰ ਵੇਖਣਾ ,  ਪਲ – ਪਲ ਉਸੇ ਦੇ ਬਾਰੇ   ਸੋਚਣਾ ,  ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਬਸ ਇੱਕ ਹੀ ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ ,  ਬੁੱਲਾਂ ਪੇ ਬਸ ਇੱਕ ਹੀ ਨਾਮ  -  ਇੱਕ ਹੀ ਨਾਮ ,  ਜੋ ਚੜ੍ਹਿਆ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ,  ਝਰਨੇ   ਦੇ ਪਾਣੀ – ਵਰਗਾ  ,  ਆਤਮਾ ਦੀਆਂ ਗਹਿਰਾਈਆਂ  ਤੋਂ ਬੁੱਲਾਂ ਤੱਕ ,  ਇੱਕ ਹੀ ਨਾਮ ਜੋ ਤੁਸੀ ਦੋਹਰਾਂਉਂਦੇ ਹੋ ਵਾਰ – ਵਾਰ , ਇੱਕ ਨਾਮ ਜੋ ਤੁਸੀ ਲਗਾਤਾਰ ਬੜਬੜਾਉਂਦੇ  ਹੋ ਕਿਤੇ ਵੀ ਅਰਦਾਸ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ।

ਆਪਣੀ  ਕਹਾਣੀ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਸੁਨਾਣ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂ ਕਿ ਪ੍ਰੇਮ ਦੀ ਬਸ ਇੱਕ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਹਾਣੀ ,  ਜੋ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇੱਕ ਹੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ।  ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲਿਆ ;  ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਚਾਹਿਆ ;  ਬਸ !  ਅਤੇ ਪੂਰਾ ਇੱਕ ਸਾਲ  ਮੈਂ ਉਸਦੀ ਨਜ਼ਾਕਤ ਉਸਦੀਆਂ  ਪ੍ਰੇਮ – ਛੋਹਾਂ ,  ਉਸਦੀਆਂ ਬਾਹਾਂ ਵਿੱਚ ,  ਉਸਦੀਆਂ  ਪੁਸ਼ਾਕਾਂ ਵਿੱਚ ,  ਉਸਦੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਤੇ  ਜਿੰਦਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ , ਉਸ ਤੋਂ ਮਿਲਣ ਵਾਲੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਵਿੱਚ ਇੰਨੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਢਕਿਆ – ਲਿਪਟਿਆ  , ਬੰਨਿਆ ਹੋਇਆ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਰਾਤ ਦਿਨ – ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੈਂ ਜਿੰਦਾ ਹਾਂ ,  ਜਾਂ ਮਰ ਗਿਆ ਹਾਂ।

ਅਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਮਰ ਗਈ ,  ਕਿਵੇਂ  ?  ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ;  ਹੁਣ ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਵੀ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਹੈ ।  ਲੇਕਿਨ ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਭਿੱਜ ਕੇ ਪਰਤੀ ਸੀ ,  ਮੀਂਹ ਤੇਜ਼ ਸੀ ।  ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਉਸਨੂੰ ਖੰਘ ਹੋਈ ,  ਲੱਗਭੱਗ ਇੱਕ ਹਫ਼ਤਾ ਉਹ ਖੰਘਦੀ ਰਹੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਬਿਸਤਰਾ ਫੜ ਲਿਆ  ।  ਫਿਰ ਕੀ ਹੋਇਆ ,  ਮੈਨੂੰ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਹੈ ,  ਡਾਕਟਰ ਆਏ ,  ਦਵਾਈਆਂ  ਲਿਖੀਆਂ ਅਤੇ  ਚਲੇ ਗਏ ।  ਦਵਾਈਆਂ ਲਿਆਦੀਆਂ  ਗਈਆਂ ,  ਕੁੱਝ ਔਰਤਾਂ ਦੁਆਰਾ ਉਸਨੂੰ ਪਿਲਾਈਆਂ  ਗਈਆਂ ।  ਉਸਦੇ ਹੱਥ ਗਰਮ ਸਨ ।  ਉਸਦਾ ਮੱਥਾ ਤਪਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ,  ਅੱਖਾਂ ਚਮਕੀਲੀਆਂ  ਅਤੇ ਉਦਾਸ ਸਨ ।  ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ  ਗੱਲ ਕੀਤੀ ,  ਉਸਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ,  ਲੇਕਿਨ ਮੈਂ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਹਾਂ ਕਿ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕੀ ਸੀ ।  ਮੈਨੂੰ ਤਾਂ ਬਸ ਉਸਦਾ ਉਹ ਹਲਕਾ – ਜਿਹਾ  ਕਮਜ਼ੋਰ – ਜਿਹਾ  ਠੰਡਾ ਸਾਹ ਲੈਣਾ ਯਾਦ ਹੈ । ਬਸ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ‘ਆਹ ! ’ ਅਤੇ ਮੈਂ ਸਭ ਸਮਝ ਗਿਆ।

ਪੂਰੀ ਪੜ੍ਹੋ